سیمرغ

الا که یاد تو بر درد عشق، درمان است...

بیا که چشم من از دوری تو گریان است

تو روح سبز بهاری و بی تو فصل بهار

به چشم منتظران تو، چون زمستان است...

گریست ابر بهاری و غنچه خندان شد

نسیم صبح وزید و جهان گلستان شد

صدای چهچه بلبل، صدای غرش ابر‌؛

خبر رساند به دشت و دمن: بهاران شد...

بیا که رفت زمستان و نوبهار آمد

دوباره بلبل عاشق به سبزه زار آمد

شکوفه ها همه مستند از طراوت صبح

دوباره خنده به لبهای روزگار آمد...